Op achterstand door corona
Amstel Gold Race-winnaar Mathieu van der Poel over zijn liefde voor de Limburgse heuvels
Bron nummer 1 Sinds zijn sensationele zege in de Amstel Gold Race lijkt geen berg meer te hoog voor Mathieu van der Poel. Hoe de geboren Brabander vorig jaar in Valkenburg in extremis de koplopers op tweehonderd meter van de streep wist te achterhalen en vervolgens de eindsprint won, werd zelfs door de allergrootste kampioenen uniek genoemd. Sportjournalist Raymond Kerckhoffs had voor Nummer 1 in deze beladen coronatijd een interview met Mathieu van der Poel over zijn liefde voor Limburg en het fietsen in de coronamaatschappij. Door Raymond Kerckhoffs Al meer dan een jaar wordt MVDP vrijwel dagelijks aan zijn overwinning in de Amstel Gold Race herinnerd. ‘Tot op de dag van vandaag wordt die wedstrijd in bijna alle interviews aangehaald. Dat geeft toch wel een beetje aan welke indruk die zege heeft gemaakt’, zegt de alleskunner van het Alpecin-Fenix-team die steeds de nuchterheid zelve is en al zijn bijzondere prestaties het liefst onder de noemer normaal definieert.
Toch kan de vijfentwintigjarige kleinzoon van wijlen Raymond Poulidor en zoon van Adrie van der Poel niet ontkennen dat dit succes exceptioneel was. ‘Internationaal was dit mijn grote doorbraak. De finale was enorm hectisch en deze ontknoping was voor iedereen een grote verrassing. Zelf was ik vorig voorjaar al dik tevreden over mijn overwinningen in Dwars door Vlaanderen en de Brabantse Pijl. Ook het optreden in de Ronde van Vlaanderen gaf me veel voldoening. Zeker toen ik daar na alle pech en een lange achtervolging diep in de finale nog op de laatste klim, de Paterberg, kon imponeren. Dat zijn mooie momenten. Al heb je daar achteraf weinig aan, omdat je het niet terugleest in de uitslag. Misschien is de pech van Vlaanderen wel mijn geluk in de Amstel Gold Race geweest.’ Heb je het gevoel dat die zege in de Amstel Gold Race je een stap verder heeft gebracht?
‘Ik wist al een beetje wat ik in mijn mars had. Toch kende ik voor die Amstel Gold Race nog de twijfels of een wedstrijd van 260 kilometer op dit glooiende parcours binnen mijn mogelijkheden lag. Ik twijfelde of het net té zwaar voor mij zou zijn in de strijd met de echte klimmers en punchers. Na vijf à zes uur in de koers had ik in de gaten dat ik me vrij makkelijk van voren in het peloton handhaafde. Wanneer je van voren koerst, rij je die steile heuvels na al dat draaien en keren ook makkelijker op dan wanneer je midden in de groep moet wringen. Dat heeft me veel vertrouwen gegeven.’ De Amstel Gold Race winnen in het rood-wit-blauw als Nederlands kampioen. Voelde het voor jou als een thuiswedstrijd winnen?
‘Zuid-Limburg heeft steeds een speciale rol in mijn leven gespeeld. Rond mijn vijftiende, toen ik bij de nieuwelingen en junioren reed, gingen we regelmatig op trainingskamp naar Valkenburg. We verbleven dan enkele dagen in Landal Kasteeldomein, boven op de Cauberg, en trokken de Limburgse heuvels of de Ardennen in. Ik reed hier graag wedstrijden en door de jaren heen heb ik er veel mensen leren kennen. Voor de Amstel hebben we het parcours verkend, maar eigenlijk hoefde dat niet voor mij. Ik ken bijna elk weggetje in het heuvellandschap. Het voelde speciaal dat ik op de wegen waar ik als jongetje al vaak fietste nu de belangrijkste klassieker wist te winnen.’ In de jeugdcategorieën maakte je al indruk in de Limburgse koersen. In de Omloop van Margraten win je als nieuweling in bar en boos weer door iedereen in de laatste ronde op anderhalve minuut te rijden. In de Omloop van de Maasvallei kom je vanuit verloren positie terug door drie minuten goed te maken en win je vervolgens nog. Dat waren al straffe prestaties.
‘Die aankomst in Margraten zie ik nog zo voor me. Ik weet dat ik in de jeugdcategorieën graag in Limburg koerste omdat je op die heuvels op die leeftijd het verschil kan maken. Héél anders dan de wedstrijden in Brabant waar het vlak was. Bewust zochten we die lastigere wedstrijden op. Ons pa kent Limburg natuurlijk ook goed. Hij benadrukte dat je als jonge renner sterker kon worden door bergop te rijden. Juist die Limburgse heuvels pasten goed in mijn trainingen voor het crossen, waar het ook om korte en explosieve inspanningen gaat.’ Wat is je favoriete klim in Limburg?
‘Camerig, omdat die iets langer is en geleidelijk omhoogloopt. In de trainingen doe ik dit soort klimmen het liefst, terwijl in een wedstrijd de steilere klimmen me juist beter liggen. Dat klinkt als een tegenstelling. Soms doe je echter op een training iets liever dan in een koers. De laatste jaren ben ik een paar keer op hoogtestage in Livigno in de Italiaanse Dolomieten geweest. Daar rij ik graag de lange cols op, terwijl dat niet mijn favoriete bezigheid in een wedstrijd is. Misschien komt dat omdat ik in het hooggebergte niet met de besten omhoog kan en daardoor extra moet afzien. In mijn eigen tempo in de training vind ik die bergpassen juist schitterend.’ Je vader vertelde me ooit dat je als tienjarig jongetje op vakantie in Frankrijk het liefst elke dag de Alpe d’Huez opreed.
‘Ja, uiteindelijk mocht ik die berg één keer beklimmen. We hebben daar nog foto’s van. Het klopt dat ik toen gezeurd heb om daar te mogen fietsen. Ik heb enorm afgezien, maar eenmaal boven wilde ik opnieuw de klim doen. Zo zat ik toen al in elkaar. Wat mij toen al zo dreef? Geen idee. Ik deed het gewoon graag en vond zo’n col oprijden op die leeftijd een leuke uitdaging.’ Uitdagingen die er vooralsnog in deze coronatijd niet zijn. Voelt dit voor jou als jonge wielrenner als een verloren half jaar?
‘Ergens wel, ja. Het is niet dat ik me verveel. Elke dag ben ik toch aan het fietsen. Het valt ook niet lastig om nu maandenlang thuis te zijn. Vorig jaar was ik in de zomer extreem veel op reis. Eigenlijk beschouw ik het wel als een luxe om nu zo veel thuis te zijn. Ik probeer er ergens ook van te genieten omdat ik besef dat dit uniek is. Dat ga ik normaal gesproken niet meer meemaken in mijn verdere carrière.’ Remt deze coronaperiode je carrière niet af?
‘Het klopt dat je als topsporter elke kans moet grijpen die zich voordoet. Zeker na de successen van vorig jaar weet ik dat er in deze maanden voor mij weer kansen op aansprekende overwinningen waren. Het is echter niet zo dat ik het er moeilijk mee heb dat al die mooie wedstrijden nu zijn uitgesteld. Natuurlijk is het jammer, maar het is voor iedereen hetzelfde. Ik ben blij dat er een alternatieve kalender is gepresenteerd. We weten nog niet of al die grote wedstrijden straks daadwerkelijk doorgaan. Iedereen hoopt erop. Ik ben daar redelijk positief over. Zeker als ik zie dat er nu in Duitsland al gevoetbald wordt. Ooit zullen ook wij weer moeten herbeginnen. Hoewel het nu nog onzeker is of onze wedstrijden straks doorgaan, bereid ik me nu zodanig voor dat ik op 1 augustus fit aan de start van de Strade Bianche sta.’ Toch loopt je carrière door corona een achterstand op. Normaal zou je dit jaar als mountainbiker de Olympische Spelen rijden en volgend jaar je eerste grote ronde. Dat laatste valt nu moeilijk te realiseren in 2021.
‘Het klopt dat het moeilijk wordt om volgend jaar alsnog een grote ronde te rijden nu de Olympische Spelen in Tokio naar 2021 zijn uitgesteld. In mijn plan voor de langere termijn viel het eigenlijk allemaal heel goed, maar door alle verschuivingen is de ideale planning weg. Ik kan daar echter niet lang bij blijven stilstaan of over gaan piekeren. Het is nu eenmaal zo, ik kan daar toch niks aan veranderen. Ik zie wel wat de toekomst me brengt. Als topsporter heb ik geleerd dat je vooral moet stilstaan bij de factoren die je zelf kunt beïnvloeden. Eigenlijk moet je dat in het echte leven ook proberen te doen. Door COVID-19 zijn we in een heel vervelende situatie terechtgekomen. Héél veel mensen hebben het een stuk slechter dan mij. Ik hoop alleen dat ik op het einde van mijn carrière niet hoef te concluderen dat deze maanden waarin ik niet gekoerst heb door corona een belangrijke rol in mijn loopbaan hebben gespeeld.’
| 
